Netgedichten

netgedicht (nr. 55.088):

Leven En Dood

Regendruppels sijpelen langs mijn ramen.
Als tranen komen zij beneden samen.
De hemel huilt mee met mijn verdriet
Om wat alleen de hemel ziet.

Sneeuwvlokken witten een wintertafereel.
Duizenden kristallen sluiten zich aaneen tot een geheel.
De hemel strooit zijn onschuld uit over mijn verdriet
Van wat alleen de hemel als rechtvaardig ziet.

Rozen kleuren het leven tot aan de dood.
Symbolen van hartstocht kleuren de onschuld rood.
De hemel gaat aan de aardse symbolen niet voorbij.
Zij plaatst er wel haar eigen accenten bij.

Ik ben een levende die huilt om de dood.
Waterkristallen glinsteren tussen het rood.
De hemel imiteert een menselijke gezicht.
Zij lacht om mijn zorgen en gevoel voor plicht.