Moment suprême
Op ongeschoren velden wuift het riet
langs poldersloten. Vrij en opgetogen
weerklinkt het liedje van de karekiet
in dit gebied dat gonst van tiervermogen.
De korenrozen bloeien vurig rood
en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras
en zonder gêne geven we ons bloot
terwijl de zon zich richt op het gewas.
Ik voel je hete adem op mijn lijf,
zo passievol en zo intens bevlogen
maar op ‘t moment suprême kijk ik stijf
van schrik in twee verbaasde koeienogen.
Geplaatst in de categorie: natuur
dat je prachtige gedicht bij mij
een eveneens waar gebeurde
variant opwekte: het vrije veld
Die koeienogen ach dat valt wel mee
Maar andersom en staart omhoog . . . O Jéé
Je Adriaan
En is alles goed met Klaar?
Weer bijgekomen?
N zonnig en fris opbeurend gedicht!