Netgedichten

netgedicht (nr. 55.563):

Wie we waren (en wat we werden)

als kind droegen wij
zeeën aan land
in dunne emmers
wij bouwden kastelen
met water en bloed

en drukten gaten
in muren van zand
van ramen en deuren
wisten wij niet

dan kwamen de golven
luid en ongrijpbaar
liepen wij weg
op magere benen
wij vluchtten naar later
naar morgen en beter

vonden huizen
met winddichte luiken
gingen naar binnen
sloegen de deur toe
draaiden onszelf
haastig op slot

en werden volwassen.