Netgedichten

netgedicht (nr. 55.774):

ademnood

in een landschap
bevroren tussen mens en huis
legt hij woorden

zijn gebaren van verdriet

gisteren zag hij haar lopen
de dag werd groter
en de rivier
met haar rug naar de wolken
rilde even

het was ook daar
dat hij wegvluchtte, uit een ander beeld
uit een andere tijd
waar hij bedden had samengevoegd
tot een echtpaar

de straat is er nog
en alle dagen, aangekruist

Schrijver: kerima ellouise, 28 mei 2015

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: afscheid

ademnood

3.7 met 7 stemmen

535

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Guy Aarts, 10 jaar geleden

Ademnood door schoonheid en empathie in deze poëtische scène. Wat een gedicht!

Hilly Nicolay, 10 jaar geleden

Emotievol Kerima, mooi gedicht.

Hazen, 10 jaar geleden

Pas wanneer woorden kunnen ontroeren, bloeien ze open in volle pracht...

Inte feelders, 10 jaar geleden

Prachtig beeldend verdicht Kerima!

hans_, 10 jaar geleden

Met dit soort van gedichten kan ik de aarde bestijgen
terwijl ik de hemel lager ga zien. Ook kan ik mijn
lengte er in meten en je vertellen: "de zon gaat op
en de bloemen groeien."
't Is een literair kunststukje Kerima.

Annejan Kuperus, 10 jaar geleden

In een ongewild afscheid, 'en de rivier, met haar rug naar de wolken, rilde even', vloeien vaak de meeste tranen...! Subliem verwoord.

ww, 10 jaar geleden

woordkunst, gevoel en beeldenrijkdom, alles kruis ik aan bij het lezen.

Geef je reactie op deze inzending: