inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 55.765):

Ongekend

Als het leven mij zoekt
ik me niet laat kennen
gaat het mij onbeschaamd voor

strooit met liefde
die z’n plaats niet kent

waar geen mens me ziet staan
bekijk ik de dagen
buiten mij om gevuld

met gulle minnaars
die hun eelt
op handen dragen

stille killers die doodleuk
op facebook foto ‘s
van slachtoffers liken

de naturist
die z’n ogen sluit
als hij zich blootgeeft
omdat hij denkt
dat naaktgeboren
niet gekleed is

kijk, het kindje
met een blauw oog
dat aan z’n mama vraagt
waarom zij huilt

ik overleef
luister naar niets
dat ik horen wil

wat nadert smeekt niet …

Schrijver: Inte feelders, 1 juni 2015


Geplaatst in de categorie: algemeen

4.0 met 8 stemmen aantal keer bekeken 214

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

Naam:
Guy Aarts
Datum:
10 juni 2015
Ontnuchterende woorden, een pijn die knaagt, een hart dat schreeuwt. Het verwoorden door een grandioze dichteres.
Naam:
geeraardt
Datum:
5 juni 2015
ongekend wat het leven geeft en neemt, vrolijker word je er vaak niet van...
Naam:
Micah
Datum:
4 juni 2015
Jouw eenvoudige woordenzee voerde mij mee naar een plek die voor mij ongekend is. Wat een gedicht. Prachtig
Naam:
Anton Cramer
Datum:
4 juni 2015
Ingetogen droefenis met een klein lichtpunt aan het einde. Een ingehouden verwoording voor iets dat dat meer is dan afschuw uitspreken tegen hen die g e w e t e n l o o s zijn. Prachtig geschreven Inte!
Naam:
Hilly Nicolay
Datum:
3 juni 2015
Het leest als eenzaam in een volle wereld. Nadenkend gedicht Inte.
Naam:
Marije Hendrikx
Datum:
3 juni 2015
Het is zo veel te veel ; te snel en te onbegrijpelijk onmenselijk, dat soms een mens alleen nog maar lamgeslagen afstand kan nemen.... In dit prachtige gedicht is dit zo mooi weergegeven!
Naam:
hans_
Datum:
2 juni 2015
Waar je je ook voor verschuilt
(tussen haakjes bijvoorbeeld)
of dat je in een voetnoot tracht weg te sluipen,
een divisie hulptekens biedt vaak uitkomst
prachtig Inte, je bent een dichtreus.
Naam:
kerima ellouise
Datum:
2 juni 2015
waar kan ik nog leven, overleven, nu het leed van buur en mens meer en meer gaten brandt in de muren van mijn kamer, waar durf ik nog te zijn....
Mooi geschreven Inte.
Naam:
Jan van Sellingen
Datum:
2 juni 2015
Toen ik dit gedicht las moest ik aan het schilderij "De Schreeuw" van Edvard Munch denken ! Ik lees het als een troosteloos landschap, een streek zonder bomen, met huizen waar kinderen nooit gelachen hebben.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)