hout, aarde en liefde
dag, zeg ik
misschien zal hij vandaag
de weg van de wind volgen
ergens hoog in een klein kamertje wonen
waar ziekte onbestaand is
niets is tijd, alles is tijd
in de ronde van de zon
om twaalf uur zal ik afscheid nemen
met een beetje aarde in mijn handen
ik zal naar hem wuiven
op het pad van bloemen
en bij het zien van de hemel
een gedicht neerleggen
niets is tijd in het zeggen
van een woord
*
het land van duizend heuvels
Afrikaans hout
zo zacht en sterk
en rode aarde draagt als een zekerheid
de duizend gezichten
zo zei hij
telkens hitte zijn hart oplaaide;
't gefluister van het land dat later stierf
- dit deel van de wereld om één karaf te breken-
nu verspreidt de wind zijn stilte
gelijk aan de reis en begeleid door zeepbellen
in een veeltalig afscheid van zijn ziel
de kist van padoek, getimmerd door
de kinderen van toen en nu
werd licht en nog lichter door blaadjes
van zonnebloemen
veelmaal honderd
tot aan de heuvels en nog hoger
... - dit deel van de wereld om één karaf te breken- cryptische omschrijving voor Afrika ...
Schrijver: kerima ellouise, 13 juni 2015Geplaatst in de categorie: overlijden
Stilte over de heuvels. Een prachtig gevoelvol gedicht Kerima.
de elkaar versterkende
sfeerdragende penseeltoefjes.
Prachtig en voelbaar woordmozaïek.
Jouw gedichten lijken
op goedige blikken van paarden
op de zware last van hoop in je hart
op de rustige regen boven deemoedige schapen.
Ontroerend mooi.