inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 56.346):

Leven

'De oceaan die in de druppel valt' Kabir

Een schreeuw van eenzaamheid, een meeuw
hoog in de lucht. Eenheid en rust
verheft zich daar. En wenst niet meer.

Een zweven is in het leven.
Zijn hemelvaart reikt meer dan hoog,
hij vliegt. Want vliegen is gegeven.

Een meeuw leeft hoog in God en leven.

Een kind verzamelt
de kleurrijke veren van
drie Vlaamse gaaien.

Een roodborstje keek
verliefd naar een witte duif,
maar draaide zich om.

Een olifant met
een dikke huid schrikt erg van
een vlieg in zijn oog.

Musjes trippelen
en hippen in het gras, waar
wij samen huilden.

Is het mijn nestje,
schat, of geloof je niet in
mijn takjessnavel?

Wanneer ik doodga,
leg me dan naakt op het strand
en laat de meeuwen.

Adem God. Wees eb en vloed, wees
de zee die het leven voedt.

Schrijver: Joanan Rutgers, 22 juli 2015


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 124

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)