de onbezochte kamer
het was alles
toen jij sprak voor mij
het deed mij geloven
ik was de kamer, de stenen stoel
de losse plank met aan het einde
de uitgespreide benen
ik was een slepende klank
die je over mijn hoofd trok om de duisternis
aan te kleden
en vlak voor de deur
werd ik een eiland, bovenop een zware bui
waarheen jij ook ging
het deed mij in een steen doen geloven
Geplaatst in de categorie: psychologie
Wat lees ik hier een zware last
weet dat vergeten een zegen is
en laat je hart zachtjes smelten
bij het horen van de wind en
vogelgezang.
Goed neergezet Kerima.
zijn mokerslagen in dit sterk staaltje poëzie, Kerima.