Netgedichten

netgedicht (nr. 61.433):

Ochtendstond geeft

De klamme kille lucht
mantelde zich als een tweede huid
rond haar gelaat,
terwijl de zachte regen
voorzichtig in een streling
de sporen van de nacht weg haalt.

Het is vroege ochtend
de dag staat op het punt te ontwaken
in een trage slow motion beweging,
net als haar denken
dat nog binnensmonds gaapt.

Ze vult haar longen met zuurstof
die nu in de herfstlucht hangt
en krijgt het gevoel dat de aankomende dag
verwelkomend en ook wat uitdagend tegen haar praat :

"ben jij het niet zelf die je dag vult en maakt ?"

Een glimlach verwelkomt de zachtheid in haar hart,
en dromerig kijkt ze naar het braakliggend land
dat in zijn glooiingen dampt
en zich klaar maakt vooraleer het de winter ingaat ..

De rijm op de bevroren grond
knispert onder haar laarzen
en de zachte humus geur
van gevallen blader- lagen
prikkelt haar neus ...

" ochtendstond geeft goud in de mond !"

is een mooie leus.

Ze zet haar kraag omhoog
trek haar jas dichter tegen zich aan,
deze vroege ochtendwandeling
deed haar immens goed,
met een tevree gevoel
slentert ze richting huiswaarts ,
haar dag tegemoet ...!