Asielzoekers in eigen dorp

Zij aan zij struinen ze landerig door het dorp
Het Noorden vormt de kroon op Europa
Het Zuiden kleurt hun vakantieverhalen
Oost en West maken hun kruis compleet

Ze zijn hier rotsvast geboren en getogen
Ze weten hoe een kinderwagen aanvoelt
en duwen fier toekomst de wereld in
Nieuw leven beschijnt saai pensioen

Ooit dachten ze vele volksjury’s te leiden
De kwade tong immer klaar om neer te sabelen
wat in hun wereld niet op de kaart stond
Ze hadden macht in hun dorpse beaux monde

Maar ook roddelaars ademen applaus
Je kwetst de lucht niet, de straat toont pokerface
Slachtoffers en toeschouwers zijn broodnodig
Tot de vrije lach in stroeve grimas versteent

Ze zeggen niet veel tegen elkaar ze zwijgen
besmettelijk nu het besef in hun keel klopt
ongezien om de hoek te kunnen verdwijnen
als de laatste roddels over hen vervliegen

Ooit koningen van hun blank sociaal leven
was eenzaamheid taai vreten voor anderen
Nu tuimelkruid ook door hun hoofd dwarrelt
herkennen ze hun eigen dorp niet meer

Maar de koets gaat verder de straat op
nu hun bloed door hun kleinkind stroomt
De goegemeente heeft hen al lang begraven
Als hun kind ook een kleinkind voortduwt

Schrijver: Eric Vervaet, 10 januari 2017

vervaet.delandtsheerscarlet.be

Tuimelkruid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 115