Netgedichten

netgedicht (nr. 61.912):

Tonen

Waar ben ik gebleven
liet ik me vangen door de tijd
waar ben ik gebleven
in eigen overlevensstrijd

Dwars door de gevaren
ben ik langs afgronden gegaan
Wars van navelstaren
heb ik alles doorstaan

Een orkaan van de gedachten
die zich verdringen in de luwte
van mijn geest dachten verwachtend
aan hoe het gisteren was geweest

Maar lost het iets op je
verwachtend af te vragen
hoe en wat je ook bezint en
welke toon je jezelf ook bezingt
Op elke vraag een antwoord
het gevecht is eens begonnen
op het moment dat ik de tijd inging

Maar zijn er werkelijk grenzen
Is er werkelijk een begin
Of zijn het mijn eigen wensen
die staan er tussenin

Nu zit ik hier te staren
en ik weet het even niet
laat alle strijd maar varen
En bezing mijn levenslied

Op het ritme van de tonen
die nu even boven komen
Veel verdriet heb ik gekend
Ik ben het wel gewend

Dag vraag ik je dan
heb jij het wel geweten
dat ik dit meedroeg al die tijd
dat ik haast verdronk in al mijn tranen
van pijnlijke herinnering
aan die dagen waarin ik
als kind vastgebonden
mijn dagen sleet in bed
en mezelf begroef
In de naden van mijn ziel

En dat er niemand bij me was, geeneen
net als Remy helemaal alleen
op het moment dat ik voor even
weggleed uit het leven
Waarna ik een tijdje zweeg
en een nieuwe kans kreeg

Weet je het wel
Dat ik al mijn tijd spendeer
aan het speuren naar het kind
dat achtergebleven is achter de deuren
van de veelgekleurde wanen
die mijn leven tekenden

Niemand draagt de schuld
Niemand is de oorzaak
Niemand weet het
Ik vertel het je alleen

Het is allemaal herinnering
en heeft geen zin
in dit web te blijven hangen
Nu is mijn bestaan
Gedragen door de Wind
Staande in de Kracht
Van het Eeuwig verdergaan