Netgedichten

netgedicht (nr. 61.964):

Wankel perspectief

vroeger was alles vlak
maar waar wij nu lopen
zie ik vaak een gat

een afgrond waar ik
niet in wil kijken uit
angst voor verborgen lijken

zij ontstaan in
een steeds sneller leven
als anderen geen hulp geven

je komt ze altijd tegen
op een ongelegen moment
voelt dan hoe alleen je bent

in dit wankel perspectief
openen zelfs valkuilen een
barmhartig alternatief

in hun opvang
kun je schuilen
tot de dood je gebiedt