Het doven van het licht
Nu de dag vergeven is
aan regen en verschaalde wijn
wil ik enkel nog naast je zitten
en mijmeren over het nageslacht.
De katten aan onze voeten
ik schop ze noch streel ze
zie de kraaien zitten, soeverein
in de toppen van schurftige platanen
ik weet, geen mens zal ze verjagen..
Ik heb de herfst geroken, vanmorgen
zag ik de stekelige vuurdoorn in bloei
omhels me thans teder en treur met mij
om het trage doven van het licht.
Geplaatst in de categorie: afscheid