Opa’s schuur

De schuur van mijn opa was oud en
vol gewichtloos eeuwig zijn,
dansend stof schreef in zonlicht
trage berichten, beschuttend en
uitdagend. Je kon zo ver gaan als
je maar wist waar je zelf was.
Onbeweegbaar stond de werkbank
op de lemen voer. Soepel en lankmoedig
liep de steel van de bankschroef in zijn
vereelte hand, die de gang afkapte en
nieuw vloeiend aan het lopen bracht.
Het doffe raam vertelde wat je weten
wilde van de schemering,
de geur van honing doezelig slaperig in
het halfduister van opstaande raten.
IJzer en hout lagen met elkaar vertrouwd
op een vaste plaats, de weezoete beproeving,
niet op meer plaatsen hoeven te zijn,
getrotseerd door de duur van lange uren.
De spijkers rustten naar hun vorm
gestrekt in zachte kartonnen dozen,
zonder iets op te hoeven geven.
Ook de drempel in het midden
laag uitgesleten liet de deur met
tegenzin van de kleine klink open
vegen naar het gebutste straatje
met klinkers en gras, waar de
pompzwengel schuin in een voor
altijd gevonden ruststand lag.

vroeger

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 4 stemmen 94