meelopen
aan de zelfkant van nu
twee koppen koffie schenken
in een vacuüm van rust
één met- één zonder wolkje eigendunk
als afdronk zonder gêne
en de wereld schuift voorbij
ze raast zo hier en daar
vierwielig snel van A naar B
of op de raderen van twee in
beweging gezette benen
ach
het loopt zoals het lopen moet
we blijven zoet de voortgang volgen
want het moet
geen sleur meer zijn
Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...dicht.php?fotogedicht=meelopen
Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 9 mei 2017
Geplaatst in de categorie: psychologie