Netgedichten

netgedicht (nr. 63.160):

Ik mis je zo

Als dromerig kind hield ik ontzettend veel
van de groene varens, die massaal in het bos
achter ons zomerhuis in Gasselte aanwezig waren.

Wanneer de felle zomerzon op deze varens scheen,
leek het mij alsof ik door de Elisese Velden
liep, de wildtuinen van Eden. Ik begroef mijn

hart in de wortels van deze sierlijke planten
om mijn hart later, na een zwaar leven vol
beroerde downs, weer op te kunnen graven.

De rek was er al zo vaak uit, maar steeds
hebben mijn beschermengelen mij weer laten
slingeren als Tarzan aan een woudliaan.

Met mijn kindervoeten liep ik op dampend
heet asfalt na het zwemmen in het Nieuwe
Hemelrijk, een plas van een reus tussen de

Drentse bossen. De cola was lauw en prikloos
geworden, maar in de verte wuif jij, fris en
vrolijk als een oase, die ik al die tijd

zolang heb gemist.