Zijn verhalen

En hij vertelde, hoe hij ingeklemd dagelijks
de overtrekkende vele vogels volgde,
de Franse conversatie van zijn werkende
lotgenoot daar troostend dagelijks vertolkte.

Hij schreef lyrisch over de prachtige nachtlucht
het paars van de luneburgerheide in vogelvlucht,
zelfs met zijn gedachtepalet over hoe lupinenpret
soms onverlet dit mondenvolk met zuurstof redt.

Hoe huid aanvoelde en horizonnen vervaagden
gedachten toen vaak maalden en doorzaagden.
De grenzen dan bezochten met het prikkeldraad
geweren in aanslag luid spraken ruggen kraakten.

De ook dreigende zon soms doodskleden toonde
hij als jong broekje die dan tijdelijke bewoonde.
De appelplaats en de geuren hem vaak wekten
stilzwijgend steeds met overleven MOET spekten.

Het wereldtheater zat in zijn hoofd met zinnen tjokvol
hoorndol zonder op verlofgaande soldatentendensen.
Hij zag alleen, vogels aan het firmament zijn vrij
nog jaren denkend aan dat tij, 't dagen in mei.

Wilde steeds opnieuw zijn jeugd delen, juist om
ook te beseffen wat behelst anderen leren velen.
Ik als nageslacht kan vertelbeelden tonen
die doorlevend ook 't mijne sindsdien bewonen.


© 03-5 -1999

werkkamp oorlog gevangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 85