inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 65.785):

Een woede in mijn ziel

Er raast een woede in mijn ziel,
ik raak haast buiten zinnen,
vol bitterheid klaag ik mijn nood,
maar hou m'n woorden binnen:
een schim ben ik, ontstaan uit stof,
wat valt er nog te winnen?
Een willoos blad, niet meer dan dat,
een speelbal van de winden.

Is het niet juist typerend
voor een wijs, verstandig man,
dat hij zich vaste grond uitzoekt
als basis voor zijn plan?
Nu zien ze mij voor domoor an,
een waggelende gans,
een rivier die dan wel stroomt,
maar zelden naar één kant.

Meegesleurd zonder kaptein
moest ik m'n zeilen reven,
als een vogel zonder koers
die in de lucht blijft zweven,
geen boeien houden mij nog hier,
vervloekt zij alle zegen,
lotgenoten zoek ik nu,
welk slot houdt mij nog tegen?

Mijn hart is echter niet van steen,
mijn ziel lijkt me te knagen,
pijnlijk is het liefdeszoet
als honing in de raten.
Liefde wordt pas een genot,
wil je er wat voor laten,
in harten waar geen liefde woont
zal dat dan ook nooit baten.

De paden op, de lanen in,
vooruit met flinke pas;
ik stoot m'n hoofd wel honderd keer,
vergeet weer hoe het was.
Naar genoegens meer begerig
dan naar wijsheid die genas
is m'n ziel dan wel half dood -
m'n huid is gaaf, zonder een kras.

... eigen vertaling uit de brontaal van Aestuans Interius (mei 2018). Wijkt geheel af van die van Willem Wilmink. Aestuans Interius maakt deel uit van de liederenreeks van de Carmina Burana ...

Schrijver: Max de Lussanet
Inzender: Max de Lussanet, 3 mei 2018


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.0 met 4 stemmen aantal keer bekeken 103

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jasper
Datum:
3 februari 2023
Origineel gedicht! Gelukkig kan de ziel genezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)