Netgedichten

netgedicht (nr. 66.546):

Troost

Iets wat vrees'lijk fout
nooit meer te herstellen lijkt
waarvan we zoveel spijt
de last toch maar niet slijt

dannog, zoals een kind
dat valt op straat en verdergaat
of dat zich verbrandt,
zich in gevaar wil storten
vergeven wordt, gewezen wordt op 't juiste pad

zo worden onze fouten ergens
als kreukels glad gestreken
om vroeg of laat als nodig
het nog eens te proberen
of we ervan hebben kunnen leren

zoveel mededogen is in al wat leeft
omdat diep in ons iets elke dag steeds geeft
nieuwe kansen in elk wezen
al weten we niet hoe
het leven dat maar nooit moe.....