Netgedichten

netgedicht (nr. 67.021):

Zal helledood zijn

steeds vaker
jaagt een
brandende wind
langs het steen

waar zij
vroeger polijstte
schuurt nu
de grove korrel

het fijne zand
is verdwenen in
duinen die al de
benen hebben genomen

hier brokkelt
alles af dat
zachter is dan rots
tot ruïnes van muren

die eens de
winden keerden
bescherming boden
aan de kleine oase

nog vegeteren de
laatste bomen tussen
overlevend struikgewas
rond de plas die er was

er komt geen water
uit de kurkdroge lucht
de verdorde woestijn zal
nu zeker helledood zijn