Netgedichten over heelal

netgedicht (nr. 236):

Vanuit de lucht groet een vogelvlucht

Op weg door het park naar de andere rand,
waar het riet ruist, deze overkant lonkt
pronken ze ook nu met hun verenpracht,
stijgen en dalen ze met wiekende kracht.

Het weidse land oogt daar een altaar zowaar
't voelt niet raar dat passerend monden openvallen.
Rallen, kuifeendjes aalscholver lepelaar en tureluur
elk geeft echt pracht dit uur nu de dag zonnig lacht.

Terecht geniet ik ook deze dag en haar vrucht
levensloon, noem het wellicht grootsheid geducht
al het fraaie wat in onze Hoeksche waard leeft,
elk op eigen wijze het bestaansvonnis verweeft.

Ik sta stil bij deze grond met half open mond
denk aan thuisgevoelens en elders het Friese land,
wonderlijk voelt het zo nauw met deze polder verwant
gewoon even op weg, wellicht als oudere gulden rand.