Netgedichten over heelal

netgedicht (nr. 239):

Als die mensen groot en klein gedenken

Hoe breekt ook jaren erna nog een bloem in knop
voelt zich nog steeds gebroken, van al het andere
wat bij gelukkig leven hoort te vaak nog verstoken.
Wat belichaamt toen en deze tijd, is en leeft er spijt.

Legt men nu deze nachtegalen het zwijgen weer op
hijst men op gezette dag nog echt wel de vlag in top.
Tranen welden vaak op deze dagen stom geslagen
uit mijn binnenste, uit ik ogentroost uit onvermogen.

Donkere machten hebben mijn gedachten niet gewonnen.
Op het kuchen en het hijgen van verkouden mensen na
trekken pure gedachten over dit nu opgeklaarde gezicht,
vermengen zich een lach en een traan om weer te staan.

Sterker nog, er welt innerlijk een heuse vloed aan zinnen
om ook dit jaar weer over verdraagzaamheid te beginnen.
Want wat belichaamt toen en deze tijd, is en leeft er spijt,
klinkt ook nu nog her en der het uitsnikkende echt te luid.

Al weet ook ik niet of de zon en de maan het heelal heus
kunnen wenen, er gingen wereldwijd al te vele zo henen.
Wereldwijd schenk ik ze in het binnenste van ook mijn hart
als 't ware niet een stoel wel een troon als respect gewoon.

Waar welt wat aan eigen strijd, liggen drempels die men
mijdt ,voert men als zelf rechter 'n eigen veroordelingsbeleid.
Hier welt slechts empathie, 'n heuse vloed aan vredige zinnen
waar ik gevraagd en ongevraagd de dagen mee ga beginnen.