Verdwenen verdriet
Terwijl ik
in de regen
door de straat
waar dertig jaar geleden
de speelgoedwinkel
van mijn moeder stond,
liep,
besefte ik:
Ik ben een reiziger.
Een reiziger.
Met open armen verschenen
de tragische Harlekijnen.
Het deed met denken
aan de dag dat ik
door de natte straat
van het verleden liep.
Ik wist spoedig zou ik dansen
dansen om verdwenen verdriet.
Werd het die middag warm?
En wisten we dat allemaal?
Reizend langs de paden,
wegen, meren en dalen.
Stranden vol kabaal.
Het gewone.
Vooral het gewone
bleef me bij,
zoals de omwonenden
en haar volgelingen.
Wandelend
richting de bergen
stonden we
oog in oog
met de tijd.
De dagen
werden weken,
de maanden jaren.
Het vloog voorbij.
En even keek ik
door de winkelruit
van de speelgoedwinkel
van weleer
en ik zag
dat ik lachend danste
met de tragische Harlekijnen.
Samen vierden we feestend
het verdwenen verdriet.
Momenten later
liep ik door
met de eerste
warme zonnestralen
op mijn gezicht
Geplaatst in de categorie: verdriet