tranen liggen als regendruppels op haar gezicht de storm heeft haar geest verward in haar ogen pakken donkere wolken zich samen code rood is bereikt met orkaankracht wordt ze ondergedompeld in duisternis de depressie neemt het over…

in het laagland terwijl de zon twijfelend het hooglied van de zomer voor ons zingt - wij spelen en dansen als een kind - beloert ons liefdevol de donkere vogel van het verdriet zijn klauwen ingetrokken nog zijn vleugels nog niet uitgespreid de kraaien blijven krassen maar vallen hier en daar al uit de lucht en de nachtegalen…

Onder glanzende druppels ziet de vensterbank zwart van schimmels, stuifmeel en vliesjes eten ze, geplakt op een bed van honing- dauw uit de lindebomen Ik zit vast in verdriet niet wetend waarom ... Laat je lippen kleuren ... blijf niet langer treuren ... maar verlicht je dag ... met gewoon een lach zingt zijn warme stem in mijn verdriet…

Er waren fraaie melodieën instrumenten met bijzondere geluiden bij een smeulend kampvuur om de overwinning te vieren gaf je mij een boek vol kansen je danste als een honingbij zoeter dan de zoetste terwijl de zon brutaal onderging in het diepe huilen van de nacht bracht ik je terug naar de roeiboot en we dachten dat er vrede zou komen…

Hij lag eenzaam in zijn bed, Dacht aan degeen hij mist, Die ene die hem geven kan, Die hij zo heeft bemind. Als hij beî z’n ogen sluit, Ziet hij die ene als was Ze hier naast hem in bed, Wat hij al zo lange mist. Als hij dan z’n ogen ontluikt, Is die ene er niet, Is de plek naast hem leeg. Bleven zijn ogen maar dicht, Was die ene…

zullen ze ons ooit belagen de donkere dagen de dagen zonder golfslag zonder zon de dagen van uitgeloogd verdriet de dagen dat we vroeg gaan slapen zonder ons af te vragen waarom zullen ze ons ooit belagen…

Geluksmunt in mijn jaszak, glad van hoop, Hamsa-hand tegen alles wat ik niet kan zien, Boze oog dat waakt terwijl ik slaap, Vierklaver geperst tussen bladzijdes van een oud boek. Hoefijzer boven de deur, krom maar trouw, Gelukskatje zwaait zichzelf moe op de vensterbank, Dromenvanger vol dromen die niet van mij zijn, Scarabee eeuwenoud…

de wolken hingen zo laag dat ik er met mijn vingers doorheen kon strijken. de sterren — zo zichtbaar, zo zichtbaar dat ik ze kon tellen, één voor één. alsof ik ze uit de lucht kon plukken, als vlooien uit het zachte vel van de wolken. maar ze bleven hemels, magnifiek, fragiel, onmisbaar in het dromen over het universum. de wolken — vochtig…

Soms lijkt alles moeilijk zwarter dan de nacht je voelt je leeg van binnen meer tranen dan een lach Verstikt door boosheid en verdriet verloren je ziet het even allemaal niet Een deel van een groot geheel maar o zo klein en nietig het liefst zou je er even niet zijn je voelt je te verdrietig Maar binnenkort wordt het weer licht zullen…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

We dansen, stampen onze tranen de vloer in -- en huilen samen.…

zo kwam je in ons leven maar moesten jou veel te vroeg laten gaan met gebroken hart hebben wij jou aan Moeder aarde toevertrouwd daar waar jij vredig lag, tot eergisteren hebben vreemde handen grafschennis gepleegd jouw voor altijd laatste rustplek verstoord, kapot gemaakt ons hart breekt opnieuw wat voor onmens doet zoiets wij gunden jou…

Mijn vader was van prikkeldraad Zijn grafsteen is van hard graniet Hoe moet ik door het leven gaan Geklonken in versteend verdriet…

Ik word overspoeld en zink weg in de diepte -- van eigen echo's.…

Zoveel momenten glijden stil voorbij, een vluchtig ogenblik, door tijd ontnomen. We koesteren wat ooit het onze was, maar toekomst roept ons mee, onstuitbaar stromen. Kijk niet om, de weg voert altijd door, de rivier kent geen halt, geen vaste plek. De wind omarmt ons, fluistert zacht zijn raad, zijn richting blijft verhuld, een wijd mystiek…

Het hoorde wel zo, dat ik verdrietig leek, maar -- ik vond er niets aan.…

De wijzer stopt en ik doof het avondlicht. Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Wieg een groot verdriet in muziek, er is geen taal -- om het te dragen.…

Afgelast of uitgesteld en dat al zoveel jaar, zoveel maanden, zoveel dagen Hoopvol eerst, nu uitgeteld Hij durft er niet naar vragen Hoe kon een vriendelijk gebaar verworden tot een juk te zwaar om te dragen…