Netgedichten over afscheid

netgedicht (nr. 1.747):

Oud beeld

Ergens op de wereld staat een oud beeld
met haar handen voor haar gelaat geslagen
Gure wind die langs haar stenen rokken speelt
en al haar fijne lijntjes laat vervagen

Ergens staat een klassiek beeld
tussen de oude kromme bomen
Terwijl de zon haar stenen haren streelt
laat zij haar tranen stromen

Niemand merkt meer op
het verdriet dat het uitstraalt
Aan het eind van de lange oprijlaan
als een bang kind dat is verdwaald

Zo waakt zij jaren over de dodenakker
bovenaan de stenen treden
Door weer en wind steeds zwakker
heeft zij oneindig geluisterd naar gebeden

Gebeden vol weemoed en vage wensen
die enkel konden worden gedeeld
met het oor van een heel oud beeld
en niet met die van mensen...