en toen ik even aan je dacht zei iemand dat je er niet meer was spoorslags vertrokken zonder dag en zo ging het steeds opnieuw als ik aan iemand dacht die er plots niet meer was en toen ik even niet aan iemand dacht zei iemand dat ik er niet meer was een onverhoeds vertrek zonder dag en zo gaat het steeds opnieuw als jij aan iemand…

Zijn intro was onwennig eerst en vreemd naar buiten tredend uit het onbekende eerlang gesloten klankrijk zijner ziel hij wist dat niemand zo zijn naam herkende toch voelde 'niemand' zich langer ontheemd Gedroeg het onderhavig personage zich in de pels als eloquente luis en waande het zich zonder patronage als spreker in de grot, die Odysseus…

Het onverhoedse heeft toegeslagen eenmalige donderslag bij heldere hemel buenos aires voor miljoenen sorelli et fratelli in ecclesia Ziedaar, herrezen vanonder een wijze steen diepbewogen zijn urbi et orbi in zijn vermoeide ogen anima mundi Ecce homo Buona Pasqua non plus ultra ten leste requiescat pontifex summus…

Hoe herken je in de stilte het zwijgen van de steen nu landelijke tongen dwalen over alle vergeten namen in de oerwouden van steden betonnen huizen, geasfalteerde wegen? Waarom lijkt de stilte zo op jou in ruimte die geen leegte inneemt omdat het woeste waaien vragen heeft tot in de eindeloze dood, het stille zwijgen waarom vraag je naar…

Against all odds Plooit de tijd weer naar voorjaar Is het park een canvas Van groen en geel en roze Vindt de wind weer het zuiden Heb ik Me losgewrikt Uit de wurggreep van donkere dagen Ga onder In het vroege licht Me vastklampend Aan het drijfhout van herinneringen Hoe wij ooit Op jonge benen Door vele zomers gingen…

Ik doe nu de dingen waar jij nog altijd in leeft — de zachte gesprekken die nooit uit de lucht vielen. Ik voer ze uit, zoals men bloemen plukt uit een veld waar niemand meer komt. Wij dachten het leven als een droom, een traag verschuivend licht op muren van verwachting. En nu ga ik, zonder jouw stem in de wind, maar met jouw stilte in…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Toch vreemd hoe pestvogels ons hier neerhalen en spotvogels soms ons humeur verpesten met manisch-depressieve dorst naar kwetsen zij horen niet de roep der wielewalen Zij kennen niet zichzelf, laat staan de waarde van de natuur, natura docet, toch zij leert ons van recycling - zonder blog Noch kennen zij het leven op de maan al heeft…

Door de kieren der vergetelheid Sijpelt langzaam en gestaag De warmte van je hart Tot in de poriën van mijn bestaan…

' wij begrijpen ruïnes pas op de dag dat we er zelf één zijn'... Heinrich Heine soms merk ik tot mijn grote schrik dat de late herfst nu toch echt voorbij is en ik bevind mij in de koudste winter van het menselijk bestaan wanneer ik m'n rillingen zou meten dan zeg ik 5 op de schaal van Richter de verschrompelde…

Bezielde hersenen nemen de hand van de kunstenaar in zijn eenzame universum en tekenen een eenvoudig huis je bent in een andere wereld woeste rivieren kronkelen rond jouw verstilde adem dood onder de gestorvenen ligt het vlees van jouw leven te rotten in het kille graf De kunstenaar is in dit geval een man kaal zoals de kale boom…

De maan trekt een boog door het eenzame duister -- van mijn lege hoofd.…

Een rode ballon die zacht meedeint op de wind. In de vorm van een hart dat nog niet los wil laten. Bloemen hebben hun kopjes laten hangen Veelkleurig rozen koesteren dakpansgewijs het zand. Een zacht parfum komt me tegemoet Een pas gedolven graf.…

doet anemonen blozen in het jonge lentelicht waar staartmeesjes juffers vangen voor ontbijt is de bonte specht niet voor één gat te vangen lacht een groene je vierkant uit met bloemen beschilderde hemel reikt een hand niet te lang, thuis huist zij allerminst maar kabbelt voort op herboren wolken waar zij in besloten mijmeringen rust…

van zouttekort naar wanen van paniek naar manie een oorlog woedt in jou en niemand ziet wat ik zie de kanker neemt je lichaam de chaos neemt je geest ik zoek houvast in woorden en vind nooit het antwoord jij op je pad naar het einde ik op mijn pad dat doorgaat samen in hetzelfde huis staan werelden wijd uiteen soms vond ik je even…

Zonlicht zeeft door de ramen een zachte bries strijkt langs je slapen Zo wonderlijk helder deze stilte in de diepte van de dood Een naamloos verlangen vloeit samen met bittere tederheid Om wat niet gekomen is…

Voorbij hier en nu heeft waarheid tijd onderzoek en vertraging nodig Zij ontsteekt de lichten haar lichaam is hier haar stem blijft achter De verbeeldingskracht krijgt vleugels zij zingt met hart en ziel In vertraagde tijd danst zij de laatste wals het hier en nu voorbij…

De laatste dag is aangebroken daarmee is het eind en zijn tijd om te vertrekken gekomen als vertrekkende ontvangt hij ‘t cadeau en een mooi woord dat laatste had hij graag veel vaker en eerder gehoord hij vraagt zich af in dromen als bespiegelde beschouw is ‘t afscheid tot andere tijden of een vaarwel voorgoed veel handen zijn geschud…

uit haar as haal ik mijn innige wens zoals ze is verstrooid het gazon begroet de herinneringen drapeert doet mij goed en is wonderschoon maar tevens ook intens dat ze is ontsnapt uit het vluchtige bestaan die haar niet met fijne strelingen voeden maar haar voorzag van barre tegoeden was mij overduidelijk niet ontgaan vroeger kleedde ze zoals…

Wind strijkt langs de namen in steen, een fluistering van wat was, mijn vingers volgen haar letters, koud en stil, maar nog altijd haar. Ik sta hier, met een hart dat echo’s draagt van wat verloren ging, en in de aarde onder mijn voeten fluistert haar stem zonder klank. Tijd heeft haar contour vervaagd, maar niet de warmte van haar lach, nog…