Netgedichten

netgedicht (nr. 69.224):

Memento Mori

Vermoeid slaat een klok:
traag tikken op de gang
looprekjes van maaltijd
naar maaltijd naar bed.

Ongekende kleinkinderen,
vergeten geliefden komen
en gaan; het verdriet
blijft voelbaar hangen.

Er wordt gedwaald in mist,
gebeden, geleden, gewacht
in zware stilte; hier
duurt het leven lang.

Het eind van de tunnel:
een leeg zwart gat,
rust in onwetendheid,
eindelijk.