Netgedichten

netgedicht (nr. 69.615):

Ja, duinen en dan ...

Vreedzaam op de wind dansen de golven
en het helmgras wuift in de maat mee,
in mijn hart wordt weemoed gedolven,
jouw lach kwam van ver overzee.

Ik ploeter niet meer door het rulle zand
en de duinen zingen niet meer,
zielloos beademen de golven het strand,
diep in mij gaan hamers tekeer,

stampen weer beelden in mijn hoofd
van de drukke zonovergoten kust,
waar ik je eeuwige trouw heb beloofd.

Naar waarom ik hier kom kan ik slechts gissen,
want zo vind ik nooit de berustende rust,
waarin niets jouw beeld ooit zou kunnen wissen.