Netgedichten

netgedicht (nr. 70.085):

Een boemel in de regen

De dag ijsbeert in kille regen,
marcheer ik langs druilerige perrons
gedachten boemelen in de mist, ik
als passagier zowel verstekeling

tot niets verplicht, iedereen een
geldig plaatsbewijs tussen de
dwarsliggers en stramme ijzers
die samensmelten tot op een stip

gefixeerd op de dunne lijn van de
horizon als optisch bedrogen doel,
de toekomst zijn sporen smeedt
waarmee de tijd wordt bekleed

langs euforische en onveilige signalen
de losse eindjes in loom refrein gekneed
zonder de bestemming daarin te wegen,
onbewust of ik mij door een cadans

laat dragen en of ik op dood spoor
ben gerangeerd, niet te weten nooit
aan het eindpunt gedacht, weinig balans
tot op het dooie punt, stel die stap

nog even uit, blijf geduldig wachten
op de volgende boemel in de regen
die zich in mij richting heeft gekeerd.