inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 70.283):

Zwaarte

De uren worden bijna ondraaglijk zwaar,
als het avondlicht oplost in de duisternis.
Droeve herinneringen verdringen elkaar
en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis.

Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt
van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad.
De altzheimer gunde ons maar weinig tijd
samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.

Een lieve vrouw had weer licht ontstoken
in mij, die beelden willen maar niet komen,
want de blijdschap werd ruw opgebroken:
een ongeval heeft haar van mij weggenomen.

Nachtduister niet alleen rondom mijn huis,
sommige dagen omfloerst het ook mijn hart,
voel ik mij heel nadrukkelijk eenzaam thuis.
De toekomst zie ik daarna gehuld in pikzwart.

Schrijver: Ruurd van der Weij Fortin, 16 maart 2020


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

Er is nog niet op deze inzending gestemd.aantal keer bekeken 94

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Jean-Pierre Ami
Datum:
18 maart 2020
qua inhoud, net als het vorige van jouw hand, schrijnend en met een gewond hart, ben echt ontruurd (maar dat grapje begrijp je wel, als ouwe zeebonk!)
qua vorm zou ik iets meer op het ritme letten.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)