Zwaarte
De uren worden bijna ondraaglijk zwaar,
als het avondlicht oplost in de duisternis.
Droeve herinneringen verdringen elkaar
en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis.
Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt
van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad.
De altzheimer gunde ons maar weinig tijd
samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.
Een lieve vrouw had weer licht ontstoken
in mij, die beelden willen maar niet komen,
want de blijdschap werd ruw opgebroken:
een ongeval heeft haar van mij weggenomen.
Nachtduister niet alleen rondom mijn huis,
sommige dagen omfloerst het ook mijn hart,
voel ik mij heel nadrukkelijk eenzaam thuis.
De toekomst zie ik daarna gehuld in pikzwart.
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid
qua vorm zou ik iets meer op het ritme letten.