Netgedichten

netgedicht (nr. 70.403):

Latent tot de lente

Latent tot de lente
verschuilen zij zich
als entiteiten zonder ID,
verbreken de ketens
als fabelwezens
zwevende virale schimmen

Voor ieder ongrijpbaar,
ontsnapt uit de fles,
tonen de geesten
in wazige mist
hun valse karakter
op klaarlichte dag,
onstuitbaar, niet
langer te dimmen

Kruipen bij voorkeur
bij nacht en ontij
in aders van duivelsgebroed,
doorkruisen in oogwenken
lichtjaren ruimte
spottend met wetten van tijd

Bevoorrechten schijnen
immuun voor de schimmen,
huiverend nochtans van binnen

Helaas moeten vele
ouden van dagen,
schuchter en minzaam van geest,
door vroedschap gevorderd
tot wijsheid des levens,
vrezen voor
listen en lagen...

februari 2016