Netgedichten

netgedicht (nr. 70.469):

Dromen poetsen

ik mis ogen
en een warme lach
je hand die ik
altijd lezen mag

er is nu stilte
maar te weinig vaart
weerwoorden zijn
snibbig en schaars

in de rolverdeling
kennen we de paden
en gewoontes tot ze
ons weer gaan vervelen

wereld zit op slot
de nieuwe spelers
lopen nog met oude
borden voor de kop

de regisseur trekt
zich de haren uit het
hoofd hem is ooit een
goede baan beloofd

ik ga weer dromen
poetsen en ze nieuwe
kansen geven misschien
brengt dat ze weer tot leven