Netgedichten

netgedicht (nr. 70.745):

Oterdum

Oterdum in het duister
ergens in april
de zeedijk stil
van de golven gefluister.

Twee jongens zijn dronken
zwalken door de nacht
ze doen ondoordacht
en lallen beschonken.

Op de dijk gaandeweg
zien ze wat leven
iets wittigs zweven
schapen, wat ik je zeg.

Wittig blijft zweven, zwieren
ver weg dichtbij
voor, achter en opzij
ze zweven met hun vieren.

De jongens beschouwen
de dansende vlagen
die hen nu belagen
witte wieven, het zijn vrouwen !

Dronken en zonder vrees
hun armen maaien
grijpen en graaien
naar al dat vrouwenvlees.

Ze zijn onvast, grijpen mis
de jongens kijken
en de wieven ontwijken
zoals te verwachten is.

Eindelijk grijpt er eentje raak
denkt hij heeft iets
maar grijpt in het niets
wel een rare zaak.

Van de spoken die ze vonden
ontnuchterd en geschrokken
zijn de jongens vertrokken
rennend zo hard ze konden.

Op de dijk stil
bij Oterdum in de nacht
zweven witte wieven zacht
met een onnavolgbare wil.