Netgedichten

netgedicht (nr. 70.768):

MENSEN ZIJN ALS BOMEN

mensen zijn als bomen
ook zij hebben hun stille dromen
bij ons gaat de vervulling soms veel te snel
maar een boom heeft tijd
en gebruikt haar wonderwel
om daar waar ze wil te komen
en haar geduld raakt ze zelden kwijt

lopend over het brede bospad
zie ik hun takken naar elkaar reiken
o zo menselijk als wat
het proberen een overbrugging
van een afstand te bereiken

en die enkele die snelle die te ver overhelt
zal het bezuren en wordt
door de wind genadeloos geveld
bomen zijn als mensen
en mensen zijn als bomen
ook zij hebben stille wensen
om ook net als wij samen te mogen komen

een eenzame boom zie je bijna niet
hij wordt vaak niet oud
sterft eenzaam geveld door verdriet
ik vraag me af hoe het kan of ooit kon
dat we zo op elkaar zijn gaan lijken
omdat we worden verwarmd door dezelfde zon?
Nee dat niet alleen, we komen ook uit dezelfde bron