Netgedichten

netgedicht (nr. 70.876):

Wacht niet te lang!

Uit haar schoot weerklonken
sirenen, gestrand zonder
woorden, stapte ze uit haar
lichaam, gebaarde met de
ogen en haar lippen, vast
besloten, alsof ze mij haar

zegen gaf,- wacht met wegen
niet te lang -, er ligt een
een zoete vrucht te rijpen
met onontdekte pit, die zal
botten, als de blanke toppen
in dat silhouet van het snel

naderend ochtendlicht, die
mij liet blozen ranke benen
nog gesloten ontbood ze mij
naar een plek, ver voorbij
onbereikbare sterren, het
meest ultieme waarin mensen

kunnen leven om dat vast te
houden, zijn we daarin bedreven?