Netgedichten

netgedicht (nr. 70.935):

Mijn donzen bed?

Nachten lag ik stil te luisteren
hoorde mijn hart en de
klokken niet meer slaan, de
dood had mij dus uitverkoren,
ik heb mijn goed maar ook de pijn
en streken onderweg verloren
in een fluweelzwarte kamer, ik wilde
dat ik op kon staan uit een veren bed.

Maar waarom mijn vrienden storen over
risico’s waarop ik met hen had ingezet?
Het leek gedaan, mijn wetten stonden
bovenaan in de weg tussen dromen
en de daden in oneindige bezwaren
van weemoedigheid die ik aan niemand

kon verklaren als het licht begint te tanen
en het duister komt overvalt de slaap,
bevreemdt mij dat het ochtend werd,
loslaten gaat gepaard met tranen, ik had
gevloekt en gehuild, dus ik was gered.