Netgedichten

netgedicht (nr. 71.227):

Altaar van de zon

Volle moederborst
begeerlijk voor een mensenkind
altaar van de zon.

Haar mond ontvlucht,
tanden als witte vogels
in gewit brokaat.

Nachts betaal ik tol
in armen te begraven
uit licht op te staan

Tussen de lippen
lonkt een overrijpe mond
daad van verlangen.

Hartslag als bloesem
om haar boezem te vullen,
weer in pijn gemorst.

Zie een lege droom
maskers door de tijd gebracht
beelden van de nacht.

Voor elk bestaand kind,
hoeveel is een leven waard,
in de knop te sterven.