Netgedichten

netgedicht (nr. 71.447):

Getijdekracht

Dit hoofd ziet zelfs in het zonlicht
dat de nacht altijd wacht
op haar kans,

terwijl het hart altijd de onzichtbare maan
zoekt.

Getijdekracht, splijtend,
er heerst pijn achter het zwijgen
uit verdeeldheid.

Sterren zetten hun koers uit
vanaf hun geboorte, groeien
planeten die mij huizen –

waarnemingshorizon,
geen ander deeltje dan vertrouwen
kan ontsnappen.

Ik heb gezwegen, al die tijden
en daarmee alleen niemand geholpen –
geen ander woord dan vertrouwen
heeft mij verlost.

Gehangen heb ik, boven de kloof,
en toch, vertrouwen was de brug
die ik zelf niet kon slaan.

Gisteren brak even open
en vertrouwen
straalde een ster een levenlang naar mij toe –

in het lichaam
hartslag ongedwongen kloppend,
het koude hoofd legde zich te rusten
op jouw melkweg en zei eindelijk

ja.