Netgedichten

netgedicht (nr. 72.120):

k versus k.4

gedateerd

verderop, in de gang, staat een oude vrouw
voor een witte, steriele deur
haar haren hikken scheef
tegen haar linkeroor
ik ben teruggekeerd
van de zee, zegt ze
het water heeft op mij gewacht
het lijkt alsof ze naar de horizon staart
wie ben ik, vraagt ze
haar schaduw valt, vlak
en verslagen
ik kijk haar aan
en hoor
de meeuwen schreeuwen
in het daglicht
word één met de geur van gif
op onze huid

Schrijver: kerima ellouise, 3 september 2020

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: ziekte

versus

4.1 met 9 stemmen

307

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Bert Weggemans, 4 jaar geleden

Zo mooi, met eeuwigheidswaarde. :-)

LadyLove, 4 jaar geleden

Ik zie haar staan,... zo beeldend.

Rob , 5 jaar geleden

Daar zijn twee dichters op deze site die ik in het bijzonder bewonder... jij en julius dreyfsandt zu schlamm.
Mijn lucht klaarde opbarend blauw, met een onvervuld licht van verlangen, heilzaam ademend een nieuw begin.
Dank voor al je mooie gedichten, inspiratie en soms ook een bemoedigend woord aan mij.. zoals jouw eerste bij mijn trapgans opwekking
met waardigheid aangekleed, uiteenwaaierend de laatste flarden, in een beltende stem gevangen met beelden
rond de windzuilen van ons bestaan. Ik wens je sterkte en opbarend blauwe luchten!

Hilly Nicolay, 5 jaar geleden

Hoe je het weet te schrijven Kerima.
De meeuwen die schreeuwen over het gif heen.

Ralameimaar , 5 jaar geleden

Het krijsen van meeuwen roept altijd iets van pijn op

guy aarts, 5 jaar geleden

Aspecten van oud en ziek zijn. Overgeleverd aan herinneringen.
En hoe daar ook een soort van schoonheid in zit en poëzie kan worden.

Geeraardt , 5 jaar geleden

Het steriele schrijnt door de gangen.

julius dreyfsandt zu schlamm, 5 jaar geleden

prachtig

Geef je reactie op deze inzending: