Netgedichten

netgedicht (nr. 72.229):

Honderd kranen

Uit honderd kranen stromen herinneringen,
als enige opvang is mijn beker wat pover.
Geen handle om de stromen te bedwingen,
dus spoedig is de beker vol en spoelt over.

Op de vloer vermengen zich de stromen
tot een branding van verdriet, vrees en hoop
waar herinneringen ongedeeld samenkomen,
als een tsunami in de straat waarin ik loop.

Weerloos voor zulk bruut natuurgeweld
wil ik pakken wat mij kan helpen drijven,
maar ieder beeld dat aan mij voorbij snelt

vloeit samen in een kakofonie van geluid
met alle andere, niet één kan zo beklijven:
ik moet hopen dat iemand de kranen sluit.