Netgedichten

netgedicht (nr. 72.251):

Verlatenheid

In het ooit wat wellicht over jaren arriveert
houdt mij nu even wakker in de nacht,
het toont mij de pracht van eens geëerd
en tal van het beleefde andere eens gedacht.

Nu loop ik even op een ander pad van blijdschap,
zie de grote beer heel anders dan voorheen.
Ik struikel over woorden en vraag dan hoe vind je dat
we waren samen dat intens liefhebbende ineen.

Ik wilde wel bijna met je meegaan,
wilde het onbestaande wel anders bovendien
Zag toen onze kinderen hier samen staan,
want ook zij laten mij altijd de zonzijde zien.

Ik laat de zon mij nu maar warmen elke dag weer
hier zijn allen wel golven van intens ik mis je gevoel.
Dan voel ik de verlatenheid van het moment elke keer
ik moet op zoek de komende tijd naar een nieuw levensdoel.

Leven is nu als in het zand ik houd van je schrijven.
Leven is nu zien wat er na deze storm dan mag blijven.