Netgedichten

netgedicht (nr. 72.743):

ballade van een wees

het lot van zijn nageslacht
hangt aan zijden takjes

ouders weten wanneer het
tijd is voor het vaarwel

de heraut van het einde blaast
en snijdt de hechting door

om een wreed poëtisch spel
te spelen met al die wezen

van schrik verkleurd vinden
ze onthecht de aarde

ik zie je daar zo broos liggen
ik neem je mee naar huis

daar leg ik je behoedzaam
in de krant

voor een letterlijke droging
in uitgelezen rust

voorzichtig word je begraven
onder het loodzware tapijt

vandaag bevrijd ik je van
die onderdrukking

je mag bij me blijven
ik vang je in een lijst

aan de muur kun je altijd
naar buiten kijken

en je ziet hoe je vader
opnieuw nageslacht krijgt