Netgedichten

netgedicht (nr. 72.814):

God is rood

Een roodborstje zingt Zijn hoogste lied op een scheefgezakte grafsteen
om zo te verfraaien wat vergeten lijkt

Hij is de fragiele klaproos in de berm
die geduldig wacht
om geplukt te worden door een kind
waarmee Hij Zijn jeugdigheid kan delen

Hij is het avondrood die het hemelgewelf in het westen als een vuur doet oplaaien
Totdat de schemer overgaat in pikzwarte duisternis

Hij bewoont de geheimzinnige vliegenzwam en verzint daar sprookjesachtige verhalen
over kabouters en feeën
Om zo de mensen even weg te toveren uit een wereld vol van wreedheden

Hij is de diepste kern van ieder hart
en laat zich door ons lichaam heen meevoeren
Van minuut tot minuut
Bij elke hartslag