Netgedichten

netgedicht (nr. 72.913):

De Syrische verpleegster

Mijn droom vervuld van koorts en vage pijn
stopte toen ik voelde dat iemand aan mijn bed was.
Ik zocht rond en steeg omhoog naar wakker,
opende mijn ogen en zag iemand in een jas.

Toen pas zag ik de twee vriendelijk ernstige ogen,
de pupillen door irissen donkerbruin omrand,
donkere wimpers iets doorgetrokken en gebogen,
geheime schoonheid uit een ver oosters land.

En uit het niets kwam haar koele hand
die zacht streek over mijn koortsig gezicht.
Ze sprak onze taal als een oriëntaal variant,
zo deed ze al jaren haar nachtelijke plicht.

Haar handelen was vaardig maar zacht,
draaide glazen kraantjes open of dicht.
Toen ging ze weer weg waarbij ze even glimlacht,
een witte engel zacht ruisend uit het zwakke licht.