Netgedichten

netgedicht (nr. 73.159):

Alleen

vreemde ogen kijken me aan
ze kijken
ze staren
ze vragen
ze willen
ik zoek naar een glinstering, die onvindbaar blijkt te zijn
geluk is relatief, spot ik
of meen ik dat
geen idee
ondanks mijn spottend antwoord dringt die blik binnen
ze lezen
ze weten
ze snappen
ze begrijpen
en ze minachten al mijn gedachten
ze minachten mijn manier van leven, mijn manier van denken
en nu snap ik het
ze zoeken
ze verlangen te weten wat er speelt
ze proberen te doorgronden
en terwijl ik naar die pupil blijf kijken,
zak ik diep weg
ik passeer langs mijn gevoelens
ik passeer langs mijn gedachten
langs mijn belevenissen
langs mijn meest memorabele momenten
een traan baant zich een weg langs mijn verrimpelde huid
ik ben alleen
ik verman mezelf
en stap weg van de spiegel