Netgedichten

netgedicht (nr. 73.400):

Nat land

Alles nat
nu de hemel breekt.
Alles stil
als plassen blijven liggen
op omgeploegde aarde
en het wankel evenwicht
van verandering spreekt.
Zoals na elke regen.

In de verte hoor ik zingen,
het is gedaan, de pandemie is over!
Gooi de luiken open,
het virus is verdronken!
Door de aarde opgezogen.
Laat nu je donkerste gedachten verlichten
door duizend regenbogen.