Netgedichten

netgedicht (nr. 73.450):

De Kunst van Aarden

Mijn reis door de ruimte,
werd onderbroken,
door de tijd.

Op aarde kon ik landen.
Moeders waren hier al.
Hier werd worden zijn.
Zo durf ik aarden.

Onze reis door de ruimte,
zal worden voortgezet.
Niemand weet hier hoe.
Niemand weet wanneer.
Eeuwigheid wacht.

Zojuist schreef ik dit gedicht.
De meeste mensen slapen.
Zelf waak ik wonderlijk.
Lang leve contrasten.

Gisteren was het licht.
Vannacht is het donker.
Wie kent de morgens?
Wordt morgen grijs?

Dichters vermoeden veel of iets.
Ze willen er graag over schrijven.
Meestal zijn ze erg overgevoelig.
Helaas, NU weten we bijna niets.