De Woorden
die de dichter vormen,
dalen af op zijn afroep.
Wat hij opvangt,
noteert hij snel, hevelt
allerlei associaties, hulptroepen
die geruisloos essenties dicteren...
Daar rolt dan wat uit - ja, gaaf uitgedrukt!
Uitgebreid gaat hij anti-occuperen:
heerlijk, hiermee kan hij door.
Zonder z'n luiheid te onderschatten,
borduurt hij voort op wat hij hoort...
Zaak is nu zijn stijl te citeren
als iemand uit een ander land:
'Luister gespitst naar
de kritische conditie tot er
een relaxt idee voor u te pronken staat.
Het zal uzelf en anderen ontspannen
en tot wereldwonderen aanzetten.
Maar laat eerst alles over aan De Woorden -
autoriteiten die het hart bereiken
omdat u iets op uw lever had.'
Verbale expressie, soeverein verpakt.
outlook.comGeplaatst in de categorie: taal
Taaldictaat 3.1 met 7 stemmen 
194
194
Geef je reactie op deze inzending:
de woorden te interpreteren, enz.
Al doende wordt de dichter gevormd,
de woorden gekneed tot de partituur die jij bedoelt.
Daar komen we bij elkaar!
In tweeërlei opzicht.
De Romeinen noemden hun geesteskinderen niet voor niets hun 'ingewanden'.
Maar ingewanden of niet, ook die kinderen hadden hun bestaan aan de muze te danken.
De woorden als hulptroepen die geruisloos essenties dicteren?
Het zijn juist essenties die hulptroepen in stelling brengen (en of ze vervolgens gaan muiten ligt aan de autoriteit van de dichter zelf, Kees!).
Geruisloos, op rijm gezet, maar niet als een stapel grammaticale taalbouwsels die, ontzenuwd, ontredderd en ontheemd als een wees te vondeling worden gelegd.
Wat was er eerst?
De verbeelding schuilt in de woorden die de dichter zelf boetseert en bewerkt tot een sluitend akkoord ontstaat. Dan is hij als de componist die, al vijlend aan de klanken in zijn hoofd, de noten rangschikt in de partituur van zijn sonate.
Waarna het kind op 'de wereld' ingaat.
In die volgorde komt mijn vers tot stand. Onderga 'het dalen' van de versregels, Maxim. Denk aan de bijbelse duif die nederdaalt.
Inspiratie komt van hogerhand!
Hoewel dit origineel klinkt en authentiek gearticuleerd
permitteer ik mij een kleine correctie.
Het zijn niet de woorden die de dichter vormen, maar omgekeerd!
Poëzie is inderdaad
een daad
en wel van de allerindividueelste expressie.
Al zegt de Bijbel
'Eerst was het woord'
de god van Kloos was niet de god van het woord,
maar een gave
om ideeën
als rondzingende gedachten
op het 'kairosmoment'
met de juiste timing
bij de lurven te pakken
en in ritmische klanken
te gieten.
Vormloze, niet-vaste-vorm gedichten
zijn voor mij geen gedichten,
maar 'nog niet' gedichten:
vrije, prozaïsche gedachten.
De macht die hem vormt
bestaat niet uit woorden,
maar uit onzichtbare muzische krachten die hem inspireren.
Dan, als hij aan het vormen en schikken slaat
verricht hij een daad.
...Maar ik weet nu al dat de heer Borgdorff daar het zijne van denkt. De gedachten zijn gode zij dank vrij, beste Kees!...