Netgedichten

netgedicht (nr. 73.909):

de gunst is dogma

dit zijn is het bindend pact
de speling der natuur het vel
strak op het frame van bestaan
dat trekt met ‘t krullen van tijd
mijn huid slinkt en krimpt
mijn kim daalt neder verstrijkt
tot avonduur bochel schaduw
verzwindend het tafereel
zo is mijn verschijnen versneden
naar binnen het moment
kromt naar willekeur de kruin
uit zichzelf naar zichzelf
naar binnen, dichter en dichter
als frommel papier, het was mis
d’ eronder dacht d’ aarde punt
aan de lijn en een vers stuk papier

... Niet het niets, maar de leegte die spreekt, het expliciete weggelaten, de titel tussen de regels. Ik weet; Je ziet het of je ziet het niet. Het dogma, het gefrommel van de ander aan je eigenwaarde en de speling; Ieder is uniek, maar heeft min of meer dezelfde behoeften en levensvragen. De gunst, enige steun in het voortbestaan. Het compliment, ten teken van mens zijn onder de mensen. Het schouderklopje, al was het maar 'mooi gedicht', meer hoeft niet om het kunnen zijn draaglijk te maken. ...

Schrijver: Emiel Warswater, 11 april 2021