Netgedichten

netgedicht (nr. 74.841):

Zoals jij gaat

Zoals jij gaat
achterhaal ik niet meer
de dag naar morgen

Niet voor alles is het dan te laat
diepte lijkt in toenemende mate
in mezelf te zijn geborgen

Nog wel als een kwetsbare veer
die wankelt op de slagen van mijn hart
en geen verschil maakt tussen dag en nacht
ik heb weet van de eindeloze wederkeer

Zoals dat wordt gevoeld
en ik denk ik door het leven zo is bedoeld
gedachten volgen een macht; hard en ook wel zacht.
is het uitzicht gericht op de rug van een vreemde
of draag ik zelf de tas van de ontheemde?

Het is toch altijd weer als nieuw
als rekenschap zich laat gelden
en de werkelijkheid hortend en stotend
zich blijvend wil melden

Zo is mijn gang, lang en traag ploegend
door harde klei en vochtig zand,
de weg blijft, nog lange tijd, zwoegend